Στρατής και Πανωραία! Ένα ζευγάρι που αγαπήθηκε δυνατά και αληθινά, αλλά η μοίρα δεν θέλησε να πορευτούν μαζί και οι δρόμοι τους χωρίζουν. Οριστικά και αμετάκλητα. Οι πληγές ανοιχτές για χρόνια και αιμορραγούν. Η καρδιά πετρώνει, τα όμορφα συναισθήματα νεκρώνονται, το χαμόγελο χάνεται από τα χείλη.

Χρόνια αργότερα, η μοίρα σκαρφίστηκε ένα παράξενο παιχνίδι και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Το παρελθόν έρχεται να συναντήσει το παρόν και οι μνήμες ξυπνούν… Γιάννης και Άννα. Δυο νέοι που θα νιώσουν στην καρδιά τους τα σκιρτήματα του έρωτα. Ο έρωτάς τους παράφορος, όμως καταδικασμένος από την αρχή και από όλους τους οικείους τους. Ο καθένας για τους δικού του λόγους γίνεται πολέμιος της αγάπης αυτής.

Ένα ασίγαστο μίσος που κατακαίει τα πάντα στο πέρασμά του. Ισοπεδώνει χωρίς να λογαριάζει ανθρώπους και συναισθήματα. Εκδίκηση, χαιρεκακία, ζήλια, αλαζονεία, είναι τα μόνα συναισθήματα πέρα από την αγάπη, αυτά που δεσπόζουν και ροκανίζουν σιγά – σιγά τις ψυχές.

Και η αγάπη; Πόσο δυνατή είναι η αγάπη; Το μίσος; Όταν αυτές οι δυο δυνάμεις κονταροχτυπηθούν, ποια θα υπερισχύσει; Μπορεί ένας άνθρωπος να αλλάξει; Μπορεί σε μια παγωμένη καρδιά να ανάψει η φλόγα της αγάπης; Μπορεί να αφήσει πίσω εγωισμούς και ότι τον πόνεσε στο παρελθόν και να συγχωρήσει;

Ένα πολύ όμορφο, τρυφερό και συγκινητικό βιβλίο. Μια ιστορία που σε παρασύρει και χάνεσαι στις σελίδες του. Γίνεσαι εσύ ο πρωταγωνιστής. Νιώθεις, αισθάνεσαι, αγωνιάς, κλαίς, γελάς, ελπίζεις, παρακαλάς για την λύτρωση και την δικαίωση. Η γραφή της κ. Κακαλοπούλου είναι υπέροχη, με παραστατικές περιγραφές και ολοζώντανους διαλόγους. Θερμά συγχαρητήρια!!

* Όμορφο πράγμα η αγάπη. Μοιάζει με τριανταφυλλιά που δεν σταματά ποτέ ν’ανθίζει. Μπορεί να πονάνε πολλές φορές τα αγκάθια της, όμως η ομορφιά και η ευωδιά της σε αποζημιώνουν και με το παραπάνω.---------> σελίδα 51

** Πολλές είναι οι πληγές που μένουν ανεξίτηλες στον χρόνο που περνά. Κρύβονται καλά στα βάθη της ψυχής και σε ξεγελούν ώστε να νομίζεις πως τις ξέχασες. Όμως φτάνει ένας λόγος, μια μικρή ανάμνηση που θα τις γρατζουνίσει κι αυτές αιμορραγούν ξανά.---------------------> σελίδα 113

*** Περίεργη λέξη το «αν». Σε ρίχνει στα πιο βαθιά πηγάδια της απελπισίας και σε σκοτώνει από λίγο κάθε φορά. Με το «αν» ελπίζεις χωρίς ελπίδα και χαίρεσαι δίχως χαρά. Κι αυτό σε μπερδεύει και χάνεσαι…----------------> σελίδα 144